நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது! - 2

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது! - 1 

நேற்றைய பதிவின் தொடர்ச்சி.  இதற்கு முந்திய பதிவை வாசிக்காதவர்கள் அதை படித்த பின் இதை வாசித்தால் தான் பிரச்சனை தெளிவாக புரியும்.

ஏன் நதிநீரை இணைக்க வேண்டும் என்ற கேள்வி பலமுறை நம்மிடம் எழுகிறது. இதற்கு முன் தமிழ் நாட்டின் இயற்கை அமைப்பையும் கொஞ்சம் தெரிந்து கொண்டால் இன்னும் புரிந்து கொள்ள வசதியாக இருக்கும்.

இந்திய மக்கள் தொகையில் 7 சதவீதம் மக்களைக் கொண்டது தமிழ்நாடு. ஆனால், இந்திய நீர்வளத்தில் தமிழ்நாடு பெறுவது வெறும் 3 சதவீதம் மட்டுமே. இதுவே நாம் நீர் பற்றாக்குறையில் இருக்கிறோம் என்பதற்கான அச்சாரம்.

அதோடு, தமிழ் நாட்டின் மொத்த நீர்வளமும் மழையை நம்பியே இருக்கிறது. தமிழகத்தின் உட்பகுதியில் ஆண்டுக்கு சராசரியாக 848 மி.மீ. முதல் 946 மி.மீ. வரை மழை பொழிகிறது. மலைப் பிரதேசங்களிலும் கடற்கரை சமவெளியிலும் 1,666 மி.மீ. வரை மழை பெய்கிறது. இந்த மழைகளையும் கொண்டுவந்து சேர்ப்பது இரண்டு பருவமழைகள் தான்.

வடகிழக்குப் பருவமழை

இவைகள்தான் தமிழகத்திற்கு பெரும்பங்கு நீரைக் கொண்டு வந்து சேர்கின்றன. ஜூன் முதல் செப்டம்பர் வரை பெய்யும்  தென் மேற்குப் பருவமழையின் புண்ணியத்தாலும், அக்டோபர் முதல் டிசம்பர் வரை பெய்யும் வடகிழக்குப் பருவ மழையின் புண்ணியத்தாலும் தமிழகத்திற்கு தண்ணீர் கிடைக்கிறது.

இதிலும் அதிக நீரைத் தருவது வடகிழக்கு பருவமழைதான், அதாவது, 46 சதவீதம். அதற்கு அடுத்தபடியாக தென்மேற்குப் பருவமழை 35 சதவீதத்தையும், கோடை மழை 14 சதவீதத்தையும், குளிர் கால மழை 5 சதவீதத்தையும் கொடுக்கிறது.

நிலமேற்பரப்பு நீர்

இப்படி மழை மூலமும் மற்ற மாநிலங்கள் மூலம் நமக்கு கிடைக்கும் நீரை 'நிலமேற்பரப்பு நீர்' என்கிறோம். இது நம்மிடம் 24,160 மில்லியன் கன மீட்டர் இருக்கிறது. இதோடு நமது நிலத்தடி நீரையும் சேர்த்தால் தமிழகத்தின் மொத்த நீர் வளம் 46,540 மில்லியன் கன மீட்டராகும். இதுதான் நமது நீர்ச் செல்வம். இதைக் கொண்டுதான் நமது எல்லா நீர்த் தேவைகளையும் பூர்த்தி செய்யதாக வேண்டும்.

நமக்கு இருக்கும் மிகப் பெரிய பிரச்னை என்னவென்றால் நிலமேற்பரப்பு நீரை சேமிப்பதுதான். இந்த நீரை சேமித்து ஒரு இடத்தில் தேக்கினால்தான் நிலத்தடி நீரை உயர்த்த முடியும். ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக 1960-களிலேயே நிலமேற்பரப்பு நீரில் 95 சதவீதத்தை பயன்படுத்தி பழகிவிட்டோம். அதனால் நம்மால் நீரை சேமிக்க முடியவில்லை.

கிராமங்களிலும் ஆழ்துளைக் கிணறு 

அதற்கு மேல் நீர் தேவை என்ற நிலை வந்த போது பூமியை துளையிட துவங்கினோம். 'ஆழ்துளை கிணறு' என்ற புதிய தொழிநுட்பத்தில் நிலத்தடி நீரை முடிந்தவரை மொத்தமாக உறிஞ்சினோம். இதிலும் இயற்கை நமக்கு துணை இல்லை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். தமிழ் நாட்டின் நிலத்தடி பரப்பை எடுத்துக் கொண்டால் அதில் 73.4 சதவீதம் கடினமான பாறைகள் கொண்டது.

அதனால் நிலமேற்பரப்பு நீர் பூமிக்குள் ஊடுருவி நிலத்தடி நீராக மாறுவது அத்தனை சுலபமில்லை. ஆயிரம் வருடங்களுக்கு மேலாக பூமித்தாய் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சேகரித்து வைத்திருந்த நீரைத்தான் இப்போது மொத்தமாக உறிஞ்சிக்கொண்டிருக்கிறோம். இதுவும் கொஞ்ச நாளைக்குத்தான்.  

இப்படி சிக்கலான நிலப்பரப்பை கொண்ட பூமியை விவசாயத்தில் பொன் விளையும் பூமியாக மாற்றிய பெருமை நமது முன்னோர்களையே சேரும். அவர்கள்தான் குளங்கள், ஏரிகள், கண்மாய்கள் என்று வழிந்தோடும் நீரை சேமித்து நீர் மேலாண்மையை மேன்மைப் படுத்தியவர்கள். இந்த நீர்நிலைகள் நமது முன்னோர்களின் ஆயிரம் ஆண்டு அனுபவ பொக்கிஷங்கள்.

வைகை நதி

இதற்கு மதுரை வைகை நதியை ஒரு உதாரணமாக சொல்லலாம். வைகை இன்று போல் சங்க காலத்தில் வறண்ட நதியாக இருக்கவில்லை. கரை கொள்ளாத அளவுக்கு நீர் ஓடிக்கொண்டிருந்த நதி. இந்த நதி நீர் வீணாக கடலில் கலப்பதை தடுப்பதற்காக ஏகப்பட்ட கண்மாய்களையும் குளங்களையும் உருவாக்கினார்கள். 

ஒரு குளத்தை உருவாக்க ஆழ்ந்த அனுபவ அறிவு வேண்டும். நமது முன்னோர்கள் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நதியின் போக்கையும் அதில் ஓடும் நீரின் ஓட்டத்தையும் அறிந்து, நதியை விட பள்ளமாக உள்ள சம உயரம் கொண்ட நிலப் பரப்பை முதலில் தேர்ந்தெடுத்தார்கள். 

அதன் ஒரு பக்கத்தில் நீண்ட கரை எழுப்பி, நீரை தேக்கும் விதமாக அமைத்தார்கள். நிலத்தின் தன்மை, அங்கு நிலவும் தட்பவெப்பம், எவ்வளவு நீர் தேவை, நீர் வரத்து, அங்கு பயிர் செய்யப்படும் பயிர்கள், மரங்கள் போன்ற பல காரணிகள் அந்த நீர்நிலையை எவ்வளவு பெரிதாக உருவாக்க வேண்டும் என்பதை தீர்மானித்தன. 

அதன்படி வைகை ஆறு பாயும் இடங்களில் எல்லாம் இருப்பக்கமும் ஏராளமான குளங்கள், கண்மாய்களை உருவாக்கினார்கள். எந்தளவுக்கு என்றால், வைகை நீர் கடலில் சென்று கலக்காத அளவிற்கு. சீறிப் பாய்ந்த ஆற்றின் நீரை குளங்களுக்குள் அடக்கி வைத்தார்கள். 

ஆர்பரித்து ஓடும் ஒரு நதியின் மொத்த நீரையும் குளங்களில் அடக்குவது என்றால் அது சாதாரணக் காரியமா? அதற்கு எத்தகைய ஞானம் வேண்டும். நம் முன்னோர்களுக்கு அது அதிகமாகவே இருந்திருக்கிறது.

ஆர்.எஸ்.மங்களம் கண்மாய்

வைகையின் கடைசி கண்மாயாக ராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள ஆர்.எஸ்.மங்களம் கண்மாய் இருக்கிறது. இதுதான் தெற்காசியாவிலேயே இரண்டாவது மிகப் பெரிய கண்மாய். இந்த கண்மாய் நிறைந்து வழிந்தால்தான் அதன் உபரி நீர் கடலில் சென்று கலக்கும். அதனால் வைகை கடலில் கலப்பது அபூர்வமானதாக இருக்கிறது.

இப்படி வியக்க வைக்கும் தொன்மையான நீர் மேலாண்மையைக் கண்டு ஆங்கிலேய பொறியாளர்களே அசந்து போய் தமிழர்களிடம் இருந்து உலகம் கற்றுக் கொள்ள நிறைய விஷயம் இருக்கிறது என்றார்கள். 

நம் முன்னோர்கள் உருவாக்கிய குளங்களில் நிறைய அழித்துவிட்டோம். அப்படியும் அழியாமல் தமிழ்நாட்டில் இப்போதும் 39,202 குளங்கள் இருக்கின்றன. அதையாவது பாதுகாப்போம். அதற்கு தண்ணீர் வேண்டுமே..! 

நாம் ஏற்கனவே நிலமேற்பரப்பு நீரை முற்றிலும் பயன்படுத்தி விட்டோம். அது போதாது என்று நிலத்துக்கு அடியில் உள்ள நீரையும் துளைப் போட்டு உறிஞ்சிவிட்டோம். பின் எப்படி 39,202 குளங்களை நிரப்புவது..?

அதைப் பற்றி நாளை பார்ப்போம்.

                                                                                                                                           -தொடரும்