நீர்வழிச் சாலை - 3 : நீர் மேலாண்மை

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது! - 1

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது! - 2

தொடர்ச்சி..

நமது குளங்களை எப்படி நீரால் நிரப்புவது என்ற கேள்வியோடு நேற்று முடித்திருந்தோம். மேற்கொண்டு போவதற்குள் நமது நண்பர் திண்டுக்கல் தனபாலன் அவர்கள் தமிழர்களின் நீர் மேலாண்மையைப் பற்றி விரிவாக கூறுங்களேன் என்று கேட்டிருந்தார். அவருக்காக நமது பாட்டன் பூட்டன்கள் போற்றி பாதுகாத்த நீர் மேலாண்மை இங்கு. பார்ப்போம். 

தமிழர்களின் நீர் பாசன முறைகளை பற்றி ஏராளமான சங்க கால பாடல்கள் இருக்கின்றன. தமிழில் புலமைப் பெற்ற நண்பர் ஊமைக்கனவுகள் போன்றவர்கள்தான் அவற்றை விளக்கமாக சொல்லமுடியும். என்னால் முடிந்த வரை இங்கு சொல்கிறேன்.

இன்றைக்கு நாம் மழைநீர் சேமிப்பு என்று அடித்துக் கொள்கிறோமே அந்த மழைநீரை அற்புதமாக சேமித்து வைத்து அதை வருடம் முழுவதும் விவசாயத்திற்கும் குடிநீருக்கும் பயன்படுத்தியவர்கள் நமது முன்னோர்கள். அலங்கள், தருவைகள், ஏந்தல்கள், ஏரிகள், குளங்கள், கண்மாய்கள், கிடங்குகள், மலங்கன்கள் என்று பல பெயர்களில் நீர்நிலைகளை உருவாக்கி மழைநீரை சிறைப் பிடித்து வைத்தவர்கள்.

வருடத்தில் சில மாதங்கள் மட்டும் பெய்யும் மழையை வருடம் முழுவதும் பயன்படுத்துவதற்கான தொழில்நுட்பம் தெரிந்தவர்கள். இன்று நாம் சந்தித்துவரும் நீர் தொடர்பான பிரச்சனைகளுக்கு அன்றே தீர்வு சொல்லியவர்கள். அதனால்தான் ஒரு ஏரியின் வடிவம் ஆயிரம் ஆண்டு அனுபவத்தில் வந்த அறிவுப் பொக்கிஷம் என்கிறார்கள் வல்லுநர்கள்   

இந்த நீர்நிலைகளில் சில இயற்கையாக உருவாக்கியிருக்கும். பலவற்றை மனிதர்கள் உருவாக்கியிருக்கிறார்கள். ஊர் மக்கள் ஒன்று சேர்ந்து உருவாக்கிய குளங்கள் இருக்கின்றன. மன்னர்கள் ஏற்படுத்தித்  தந்த ஏரிகள் உள்ளன. மன்னர்களின் பிரதான கடமைகளில் ஒன்றாக நீர்நிலைகளை உருவாக்குவது இருந்தது.

கோவில்களைக் கட்டிய மன்னர்களைவிட ஏரிகளை உருவாக்கிய மன்னர்கள் அதிகம். கோவில்கள் இன்றும் உயிர்ப்போடு இருப்பதால் அதைக் கட்டிய மன்னர்களை நமக்கு தெரிகிறது. நீர்நிலைகளை நாம் மரணிக்க விட்டதால் அதை உருவாக்கிய மன்னன் பெயரும் அதனோடு சேர்ந்தே மரணித்துப் போனது.

நீருக்கான சட்டங்களும் அன்று கடுமையாக இருந்தன. ஒரு ஏரிக்குப் போகும் நீரை மறித்து இன்னொரு ஏரி கட்டுவதோ, கால்வாய் அமைத்து நீரை வேறுபக்கம் திருப்புவதோ மரண தண்டனை பெற்றுத்தரும் குற்றமாக இருந்தது.

மதுரை சோழவந்தான் கிராமத்திற்கு அருகில் இருக்கும் குருவித்துறை வல்லப பெருமாள் கோவிலில் இருக்கும் கி.மு.1117-ம் ஆண்டு கல்வெட்டு 'காலுக்கு  மேல் கால் கல்லலாகாது' என்று குறிப்பிடுகிறது. ஒரு கால்வாய்க்கு முன்னே இன்னொரு கால்வாய் அமைக்கக் கூடாது என்கிறது.

மூவாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பே நாம் நீர் மேலாண்மையில் பெற்றிருந்த ஞானத்திற்கு இது எடுத்துக்காட்டு. இந்த அறம் சீரழிந்ததால்தான் இன்று காவிரி நீருக்காக கர்நாடகாவோடு மல்லுக்கு நிற்கிறோம்.

தமிழர் வாழ்வியலில் பின்னிப் பிணைந்த மிகப் பெரிய நீர் சமூகம் ஒன்று இருந்தது. இவர்கள்தான் நீர் மேலாண்மையை நிர்வகித்தவர்கள். நதியில் ஓடும் நீரை ஏரிகளுக்கு கொண்டுவந்து சேர்த்து, அதை சேமித்து வைத்து, விளைநிலங்கள் வரை கொண்டு சேர்ப்பதுதான் இவர்களது வேலை.

பெருக்கெடுத்து ஓடும் நதியின் நீரை கால்வாய் வழியாக ஏரிகளுக்கு கொண்டுவந்து சேர்ப்பது சாதாரண காரியமில்லை. அதற்கு நிறைய தொழில்நுட்பம் தேவை. அது இவர்களிடம் மண்டிக்கிடந்தது. ஆற்றில் நீர் குறைவாக போகும் போதும் அந்த நீரை ஏரிக்கு கொண்டு வருவது எப்படி? என்ற நுணுக்கம் கற்றிருந்தார்கள்.

ஆற்று நீரை முழுவதுமாக தடுத்து தமது ஏரியை மட்டும் நிரப்பிக்கொள்ளாமல் தமக்கு அடுத்ததடுத்து இருக்கும் நீர்நிலைகளுக்கு ஆற்று நீரை எப்படி பங்கிட்டுக் கொடுக்க வேண்டும்? என்ற கணக்கெல்லாம் தெரிந்து வைத்திருந்தவர்கள் இவர்கள். இந்த நீர் சமூகத்தின் அந்த பிரிவினருக்கு 'நீராணிக்கர்கள்' என்று பெயர். ஆற்று நீரை நீர்நிலைகளுக்கு கொண்டுவந்து சேர்க்கும் பொறுப்பு இவர்களுடையது.

நீரைக் கொண்டு வந்து சேர்த்தால் கடமை முடிந்ததா? அந்த நீரை கட்டிவைத்து காக்க வேண்டுமல்லவா அவர்களுக்கு 'நீர்க்கட்டியார்' என்று பெயர். இவர்கள்தான் அந்த ஏரிக்கான முழுப்பொறுப்பு கொண்டவர்கள். ஏரியில் மீன்பிடிப்பது, பரிசல் இயக்குவது, நீர் குறைவாக உள்ள காலங்களில் ஏரி நிலத்தில் விவசாயம் செய்வது போன்ற ஏரிக்குள் நடக்கும் எந்தவொரு நிகழ்வுக்கும் நீர்க்கட்டியார் அனுமதி வேண்டும்.

ஒரு ஏரியின் உயிர் அதன் கரையில் தான் இருக்கிறது. அந்தக் கரை உடைப்பு எடுத்தால் அது தானும் அழிந்து, தன்னை நம்பி வாழ்ந்த மக்களையும் அழித்துவிடும். அதனால்தான் ஏரியின் கரை மிக முக்கியமானதாக கருதப்படுகிறது. அப்படிப்பட்ட கரையை எப்போதும் வலுவாக வைத்திருக்க வேண்டும். அந்த வேலையைப் பார்ப்பவர்களுக்கு 'கரையார்' என்று பெயர். இவர்கள்தான் ஏரி கரைக்கு முழுப்பொறுப்பு.

என்னதான் கரையை வலுப்படுத்தினாலும் எதிரிகளால் எப்போதும் ஏரிகளுக்கு ஆபத்து இருந்து கொண்டேதான் இருந்தது. ஒரு ஏரியை உடைத்தால் சுலபமாக ஒரு நாட்டின் பொருளாதரத்தை ஆட்டம் காண வைத்துவிட முடியும். ஏரிகளை உடைப்பது மிகப் பெரிய பாவம் என்று சங்க கால பாடல்கள் சொன்னாலும் இதை மதிக்காத ஒன்றிரண்டு மன்னர்கள் எல்லா காலத்திலும் இருந்திருக்கிறார்கள். நேர்மையான முறையில் போரிட்டு வெல்லமுடியாத எதிரிகள் இப்படி நீர்நிலைகளை அழித்தொழிப்பதும் உண்டு. அந்த ஏரியை பாதுகாக்க நியமிக்கப்பட்டவர்களே 'குளத்துக் காப்பாளர்கள்'. இவர்கள் ஏரிக்குள் அத்துமீறி நுழைபவர்களையும் விரட்டியடித்தனர்.

ஒரு ஏரி என்பது நூற்றுக்கணக்கான ஏக்கர் பரப்பளவைக் கொண்டது. இதில் ஆடு மாடுகள் விழுந்து இறந்து போவதும், சில சமயம் மனிதர்கள் இறந்து போவதும் நடப்பதுண்டு. அப்படி விழுந்து மாண்டவற்றை அப்புறப்படுத்த ஏரியில் தேவையின்றி வளரும் தாவரங்கள், பாசிகள் போன்றவற்றை அழித்து ஏரியை தூய்மைப் படுத்த ஏற்படுத்தப் பட்டவர்கள்தான் 'குளத்துப் பள்ளர்கள்'. இவர்கள்தான் ஏரியின் சுத்தத்துக்கு பொறுப்பு.

ஏரியில் இருந்து திறந்து விடும் நீரை வாய்க்கால் மூலம் வயல்களின் வாசல் வரை கொண்டு வந்த சேர்க்கும் பொறுப்பு 'நீர்வெட்டியார்', 'நீர் பாச்சி' என்பவர்களிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டிருந்தது. இவர்கள்தான் வயல்களுக்கான நீரை கண்காணிப்பவர்கள்.

பாசனத்திற்காகவும் வெள்ளத்தின் போதும் நீரை திறந்து விடுவதற்காக ஏரிக்கரைகளில் மதகு, மடை, குமிழி, தூம்பு போன்ற அமைப்புகள் இருந்தன. இந்த மடைகளை திறந்து மூடுவதற்கு ஒரு பிரிவினர் இருந்தனர் அவர்களுக்கு 'மடையர்கள்' என்று பெயர்.

இப்படி நீர் மேலாண்மைக்கென்றே நீர் சமூகங்கள் இருந்தன. இவர்களுக்கு ஊதியமாக விளையும் தானியங்களும் நெல்லும்  தரப்பட்டன. தமிழர்களின் வாழ்வில் இரண்டற கலந்திருந்து, விவசாயத்தை மேன்மைப்படுத்திய இந்த நீர் மேலாண்மை சமூகங்ககளைப் பட்டினிப்போட்டு, உணவளிக்காமல் ஊரைவிட்டு ஓடஓட விரட்டி அடித்த சரித்திரமும் உண்டு.

அதைப் பற்றி நாளைப் பார்ப்போம்.

                                                                                                                                           -தொடரும்.