நீர்வழிச் சாலை: சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள் - 7

பிரமிக்கவைக்கும் சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள்

"கடைசி ஏரிதான் முதலில் நிறையும். முதல் ஏரி கடைசியாக நிறையும்." அப்படியொரு தொழில்நுட்பத்தில் அமைந்ததுதான் சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள்.

* * * * * * *

ஒரு மொழியின் செழுமை என்பது அதன் சொற்களில் இருக்கிறது. தமிழ் சொற்களுக்கு பஞ்சம் இல்லாத ஒரு மொழி. மனிதன் உருவாக்கிய நீர்நிலை கட்டுமானங்களுக்கு அவன் ஏகப்பட்ட பெயர் வைத்திருக்கிறான். இலஞ்சி, கயம், கேணி, கோட்டகம், ஏரி, மலங்கன், மடு, ஓடை, வாவி, சலந்தரம், வட்டம், தடாகம், நளினி, பொய்கை, குட்டம், கிடங்கு, குளம், கண்மாய்... அப்பாடி..! சொல்லிமுடிக்கவே மூச்சு முட்டுகிறது..!

பொய்கை

இத்தனை பெயர்களையும் அதன் பயன்பாட்டைப் பொறுத்து அந்தந்த நீர்நிலைகளுக்கு வைத்திருந்தார்கள். இயற்கையான நீர் ஊற்றுகள் உள்ள இடங்களில் அமைந்த நீர்நிலைகளுக்கு 'பொய்கை', 'ஊற்று' என்று பெயர். தானாகவே நீர் கசிந்து சிறிய அளவில் தோன்றும் நீர் நிலைகளுக்கு 'சுனை', 'கயம்' என்று பெயர். ஊற்றுகள் எதுவும் இல்லாமல் மழைநீர் மட்டும் தேங்கி இருக்கும் சிறு நீர் தேக்கத்திற்கு 'குட்டை' என்று பெயர். இன்றைக்கு இந்த சொல் சாக்கடை நீர் தேங்கும் இடத்தை குறிப்பதாக மாறிவிட்டது.

மக்கள் குளிப்பதற்காக உருவாக்கப்பட்ட நீர்நிலைகளுக்கு 'குளம்' என்று பெயர். அழுக்கு போகக் குளிப்பது என்பது இப்போதைய வழக்கம். ஆனால், அன்றைய குளித்தலின் அர்த்தம் வேறு. பகல் முழுதும் வயலில் வெயிலில் வேலை செய்து வெப்பமான உடலை குளிர்விப்பதற்காக ஏற்படுத்தப்பட்ட நடைமுறையே குளிர்த்தல். இதுவே காலப்போக்கில் குளி(ர்)த்தல் என்று மாறியது. குளங்கள் மனிதர்களின் உடலை குளிர்வித்தன. 

ஊருணி

குடிப்பதற்கும் சமைப்பதற்கும் என்ற உணவுத் தேவைகளுக்கு பயன்படும் நீர்நிலைகளை 'ஊருணி' (ஊண்–உணவு, ஊருணி–தண்ணீர்) என்று அழைத்தார்கள். இத்தகைய நீர்நிலைகளை அமைப்பதற்கு நிலத்தின் தன்மை ஆராய்வார்கள். நிலத்தின் உவர்ப்பு தன்மை நீரில் ஏற்பட்டுவிடக்கூடாது என்பதில் கவனமாக இருந்தார்கள். சில ஊர்களில் நல்ல நிலத்தைக் கண்டறிவது சிரமம். அப்போது இருப்பதிலேயே உவர்ப்பு தன்மை குறைந்த நிலத்தில் ஊரணி அமைப்பார்கள்.

நிலத்தால் மாறுபடும் நீரின் சுவையை இனிமையாக்க ஊரணிக் கரைகளில் நெல்லி மரங்களை நட்டுவைத்தார்கள். அது நீரின் சுவையை கூட்டும் அதே வேளையில் கிருமிகளையும் கொல்லும் மருந்தாகவும் பயன்பட்டன. ஊரணி அமைப்பதற்கும் வரைமுறைகள் நிறைய உண்டு.

ஏர் உழுதல் தொழில்களுக்கு நீர் தரும் நீர்நிலைகளுக்கு 'ஏரி' என்று பெயர் வைத்தார்கள். வெறும் மழைநீரை மட்டுமே ஏந்தி தன்னுள் சேர்த்து வைத்துக் கொள்ளும் நீர்நிலைகளுக்கு 'ஏந்தல்' என்று பெயர். இதில் நதியின் நீர் சேர்வதில்லை.

கண்மாய்

நதியின் நீரை கால்வாய் மூலம் கொண்டு வந்து சேர்த்து அதன் மூலம் உருவாக்கப்பட்ட நீர்நிலைகளுக்கு 'கண்மாய்' என்று பெயர். இந்தப் பெயர்களை வைத்தே அந்த நீர்நிலைகளின் தன்மையை அறிந்து கொள்ள முடியும்.

மழை எப்படி பொழிகிறது? என்று உலகம் அறியாத காலத்திலேயே அதைப்பற்றி பாடல்கள் எழுதியிருக்கிறார்கள் தமிழர்கள்.  மாவீரர் அலெக்ஸாண்டரின் ஆசிரியர் அரிஸ்டாட்டில் கூட கி.மு.4-ம் நூற்றாண்டில் 'குளிர்ச்சியான காலத்தில் காற்று உறைந்து மழைப் பொழிகிறது' என்று மழைக்கு விளக்கம் கொடுத்தார்.

மற்றொரு கிரேக்க அறிஞரான தேல்ஸ் 'கடலின் அடித்தளத்தில் நீர் உற்பத்தியாகிறது. அந்த கடல் நீர் மண்ணால் உறிஞ்சப்பட்டு மலையின் உச்சிக்கு சென்று அங்கிருந்து ஆறாக வெளிப்படுகிறது' என்றார். எப்படிப்பட்ட அறிஞர்கள் அவர்கள் அவர்களே அவ்வளவு அறியாமையில் இருந்திருக்கிறார்கள்!

ஆனால், அதே காலக்கட்டத்தில் வாழ்ந்த புலவர் கடியலூர் உருத்திரங்கண்ணனார் தனது பட்டினப்பாலையில்

“வான்முகந்த நீர் மழை பொழியவும்
மழைப் பொழிந்த நீர் கடல் பரப்பவும்
மாரி பெய்யும் பருவம் போல்
நீரின்றும் நிலத்து ஏற்றவும்
நிலத்தினின்று நீர்ப் பரப்பவும்
அளந்து அறியாப் பல பண்டம்.”
                                                                -பட்டினப்பாலை, 126-131.
என்று பூம்புகார் துறைமுகத்தின் பெருமை பாடுகிறார்.

அதாவது, 'ஒருபுறம் கடல்நீர் ஆவியாகி மேகமாகத் திரண்டு மழை பொழிகிறது. மறுபுறம் பெய்த மழை ஆறுகளில் ஓடி கடலில் கலக்கிறது. அதுபோன்று புகார்த்துறையில் ஒருபக்கம் கப்பல்களில் இருந்து பல பண்டங்கள் வரிசையாக நிலத்துக்கு இறக்கப்படுகின்றன. மறுபக்கம் நிலத்திலிருந்து பல பண்டங்கள் வரிசையாக கப்பலுக்கு ஏற்றப்படுகின்றன.' என்கிறார்.

அன்றே மழை எப்படி உருவாகிறது? எப்படி பொழிகிறது? என்ற ஞானத்தை பெற்றிருந்தார்கள். நாம் எத்தகைய மேன்மையான அறிவைப் பெற்றிருந்தோம் என்பதற்கு இதுவொரு சின்ன உதாரணம்.

தமிழர்கள் வடகிழக்குப் பருவமழையைப் பற்றியும் கணித்து வைத்திருந்தார்கள். தமிழகத்திற்கு பெரும் மழையை கொண்டுவந்து சேர்ப்பது இதுதான். இதுவொரு கொடூரமான பருவமழை இதன் போக்கை அவ்வளவு சுலபமாக புரிந்து கொள்ளமுடியாது. நினைத்தால் மேகமே வெடித்தது போல் கொட்டித் தீர்த்துவிடும். ஊரெல்லாம் வெள்ளக்காடாக மாற்றிவிடும். இல்லையென்றால் ஒரு சொட்டு நீர் கூட கீழே விழாமல் பெரும் வறட்சியை தந்துவிடும்.

அப்படிப்பட்ட இந்த காட்டுத்தனமான பருவமழையை தங்களின் நீர் மேலாண்மையால் கட்டிப்போட்டு வைத்தார்கள். அதற்காக அவர்கள் உருவாக்கியதுதான் 'சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள்'. வருடத்தில் மூன்று மாதங்கள் பெய்யும் மழையை தேக்கிவைத்து வருடம் முழுவதும் விவசாயம் செய்யும் தொழில்நுட்பம்தான் சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள்.

சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள்

இந்த ஏரிகள் சங்கிலித் தொடர் போல் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அமைத்திருப்பார்கள். முதல் ஏரியில் பாதியளவு மட்டும் தண்ணீர் நிறைப்பார்கள். அதன்பின் அந்த நீர் அடுத்த ஏரிக்கு போகும். அந்த ஏரியும் பாதியளவு நிறைந்ததும், அதற்கடுத்த ஏரிக்கு தண்ணீர் போகும். இப்படியே கடைசி ஏரி வரை எல்லா ஏரிகளிலும் பாதியளவு மட்டுமே நீரை நிரப்புவார்கள். எதற்கு பாதியளவு நீர் என்கிறீர்களா? அங்குதான் நமது நீர் பங்கீட்டு முறையின் உன்னதம் இருக்கிறது.

முதல் ஏரி முழுதாக நிறைந்தால்தான் அடுத்த ஏரிக்கு தண்ணீர் என்றால் கடைசியில் இருக்கும் ஏரிகள் எல்லாம் நிறைவதற்கே வழியில்லாமல் போய்விடும். இதனால் முதல் ஏரி பாசனம் பெரும் விவசாயிகள் உயர்ந்தவர்களாகவும். கடைசி ஏரி பாசன விவசாயிகள் கையேந்துபவர்களாகவும் மாறிவிடுவார்கள். விவசாயிகளிடம் இந்த ஏற்ற தாழ்வு வந்துவிடக் கூடாது என்பதில் மிக கவனமாக இருந்தார்கள்.

அதனால் முதலில் சங்கிலித் தொடரில் இருக்கும் எல்லா ஏரிகளுக்கும் பாதியளவு தண்ணீர் கட்டாயமாக கொடுத்துவிடுவார்கள். இதில் ஒட்டு மொத்த மக்களும் கடவுளிடம் வேண்டுவது கடைசி ஏரி நிறைய வேண்டும் என்றுதான்.

ஏரியின் கலிங்கு வரை நீர் நிறைந்துவிட்டால் ஏரியின் பாதி கொள்ளவிற்கு நீர் நிறைந்துவிட்டது என்று அர்த்தம். இந்த கலிங்குகளுக்கு மேல் இரண்டடி உயரத்தில் அணைக்கற்கள் கொண்டு வலிமையான சுவர் கட்டப்பட்டிருக்கும். இந்த சுவருக்கும் கலிங்குக்கும் இடையே பலகைகளை சொருகிவிட்டால் போதும். ஏரி நீர் வெளியேறாது. நீர்மட்டம் முழு கொள்ளளவை எட்டிவிடும்.

இப்படி கடைசி ஏரி பாதி நிறைந்ததும், அந்த ஏரியின் கலிங்கு மீது பலகைப் போட்டு நீரைத் தடுத்து முழு கொள்ளளவையும் நிறைப்பார்கள். கடைசி ஏரிதான் முதலில் நிறையும். முதல் ஏரி கடைசியாக நிறையும். தாமிரபரணி ஆற்றின் சங்கிலித் தொடர் ஏரிகளில் கடைசி ஏரி திருச்செந்தூர் குளம்.

கடைசி ஏரியில் ஒரு கோயில் அமைத்திருப்பார்கள். அந்தக் கோயிலில் ஏரி நிறைந்ததும் சிறப்பு பூஜைகளும் அபிஷேகங்களும் நடைபெறும். இந்த பூஜைதான் சங்கிலித் தொடர் ஏரிகளின் உயிர்ச் செய்தி. விவசாயிகள் விவசாயத்தை தொடங்கலாம் என்பதற்கான அனுமதி. ஆனாலும் தொடங்க மாட்டார்கள்.

எல்லா ஏரிகளிலும் நீர் இருப்பதால் விவசாயத்துக்கான தொடக்க வேலைகள் மும்மரமாக நடக்கும். கடைசி ஏரி முழுதாக நிறைந்ததும் அதற்கு முந்திய ஏரியில் பலகை போடுவார்கள். அதுவும் நிறைந்ததும் அதற்கு முந்திய ஏரி. இப்படியாக கடைசியில் இருந்து முதல் ஏரி வரை ஒவ்வொரு ஏரியாக நிறைந்து கொண்டே வரும்.

எல்லா ஏரிகளும் நிறைந்த பின் பாசனத்திற்கென்று ஏரியின் நீர் திறந்துவிடப்படும். இதனால் விவசாயிகள் ஒற்றுமையோடு இருந்தனர். ஏரிகளில் இருந்து நீர் எப்படி விவசாய நிலங்களுக்கு பகிர்ந்து கொடுக்கப்படுகிறது என்பதை ஏற்கனவே முந்தைய பதிவுகளில் பார்த்திருக்கிறோம்.

ஒவ்வொரு ஏரிக்கும் விளைநிலங்கள் போலவே வடிகால் நிலங்களும் சொந்தமாக இருந்தன. ஏரி நிறைந்து வெளியேறும் உபரி நீர் வடிகால் நிலங்களில் சேர்க்கப்பட்டன. அந்த நீரையும் அடுத்த ஏரிகளுக்கு அனுப்பும் தொழில்நுட்பமும் நம்மிடையே இருந்தது. பாசனத்திற்கு பயன்படுத்தப்பட்டு வயல்களில் இருந்து வெளியேற்றப்படும் நீரையும் வீணாக்காமல் அடுத்த ஏரியில் கொண்டுபோய் சேர்க்கும் தொழில்நுட்பமும் நம்மிடம் இருந்தது.

சங்கிலித் தொடர் ஏரிகளின் குறைந்த எண்ணிக்கையாக 4 ஏரிகளும் அதிக எண்ணிக்கையாக 318 ஏரிகளும் இருந்தன. இன்று பாலைவனமாக காட்சியளிக்கும் பாலாறு தான் தனது குழந்தைகளாக 318 சங்கிலித் தொடர் ஏரிகளை வைத்திருந்த பெருந்தாய். அத்தனை ஏரிகளுக்கும் நீரைக் கொடுத்த பிரமாண்டமான நீர்வளம் கொண்ட நதியைதான் மணல் அள்ளி மணல் அள்ளியே பாலைவனமாக மாற்றிவிட்டோம்.

'எப்படி இருந்த நாம், ஏன் இப்படி ஆனோம்?' அந்த சரித்திரத்தையும்  பார்ப்போம்.

                                                                                                                             -தொடரும்

தொடர்புடைய பதிவுகள்

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது - 1

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது - 2

நீர்வழிச் சாலை - நீர் மேலாண்மை - 3

நீர்வழிச் சாலை ஏன் வேண்டும் - 4

நீர்வழிச் சாலை ஏன் வேண்டும் - 5

நீர்வழிச் சாலை: குடி மராமத்து - 6