நீர்வழிச் சாலை: இருப்பைக்குடி கிழவன் - 8

இருப்பைக்குடி கிழவன்

இவர் செய்த இன்னொரு பிரமாண்டம், ஆற்றின் மட்டத்திலிருந்து உயரமான இடத்திற்கு நீரைக் கொண்டு சென்று அங்கும் ஏரிகளை உருவாக்கியதுதான். இதனால் நீரைக் காணாமல் இருந்த வறட்சிப் பகுதிகள் எல்லாம் செழிக்கத் தொடங்கின.

* * * * * * *

எனது நண்பர் ஒருவர் என்னிடம் கேட்டார், 'அது என்ன எப்போதும் தமிழர் நீர் மேலாண்மை என்றே சொல்கிறீர்களே? மற்ற எவரும் நீர் மேலாண்மையில் சிறந்து விளங்கவில்லையா?' என்று. உண்மைதான் மற்றவர்கள் யாரும் தமிழர்கள் அளவிற்கு சிறந்து விளங்கவில்லைதான்.

மற்றவர்களுக்கு நிறைய ஜீவநதிகள் இருந்தன. வருடம் முழுவதும் நீரை அள்ளி வழங்கும் அற்புத நதிகள் இருந்தன. இதுபோக மிதமான மழையை வருடம் முழுவதும் தந்து கொண்டிருந்த இயற்கை வளம் இருந்தது. அதனால் அவர்களுக்கு நீரை தேக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. 

தமிழகத்தில் நிலைமை அப்படியில்லை. மிதமான மழையெல்லாம் இங்கு கிடையாது. வைத்தால் குடுமி, அடித்தால் மொட்டை என்ற கதைதான். ஜீவநதிகள் இல்லை. இருக்கும் ஒரே ஜீவநதி காவிரி மட்டும்தான். அதிலும் கர்நாடகா கட்டிய அதிகமான அணைகளால் தண்ணீரைப் பார்ப்பது அரிதாக மாறிவிட்டது.

மற்ற சமூகங்களில் விவசாயம் மழையை நம்பியும் நதியை நம்பியுமே இருந்தன. தமிழகத்தில் நதிகள் குறைவு. அதனால் ஆற்றுப் பாசனமும் குறைவு. வருடத்தில் சில மாதங்கள் பெய்யும் மழையை வைத்துதான் விவசாயம் செய்யவேண்டிய நிலை. அதற்காக நீரை தேக்க வேண்டியிருந்தது. அதை பத்திரமாக பகிர்ந்து கொடுக்க ஒரு மேலாண்மை தேவைப்பட்டது. அதனால்தான் தமிழர்கள் தங்களுக்காக உருவாக்கிய அரிய பொக்கிஷமாக இந்த 'நீர் மேலாண்மை' இருக்கிறது.

தமிழர்கள் ஆற்றின் குறுக்கே அணைக்கட்டும் தொழில்நுட்பத்தை 5,000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே கற்றிருந்தனர். அப்படி கட்டிய அணைகளுக்கு ஆரியர்கள் மூலம் ஆபத்து வந்தது. இன்றைக்கு எல்லாமே 'ஆங்கிலமயமாக்கம்' ஆவது போல் அன்று எல்லாம் 'ஆரியமயமாகிக் கொண்டிருந்த காலம்'.

ஆரியர்களின் வேத நூல்கள் விவசாயத்தைப் போற்றவில்லை. அவைகள் 'பூமியை கீறுவது பாவம்' என்றன. அவர்களைப் பொருத்தவரை நிலத்தை உழுகாமல் அப்படியே விதைப்பதுதான் விவசாயம். தமிழர்களோ அகலமாக உழுவதைவிட ஆழமாக உழுது கொண்டிருந்தனர். விவசாயத்தை உன்னத தொழிலாக போற்றினர்.

அதேபோல் 'நீரை சிறைப்பிடிப்பதும் பாவம்' என்றன ஆரிய வேத நூல்கள். அணையை உடைத்து நீரை விடுதலை செய்தால் இந்திரன் மகிழ்வான் என்றன. இந்திரனை மகிழ்விப்பதற்காக அவ்வப்போது அணையை உடைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள் ஆரியர்கள்.

அதனால் அணைக் கட்டுவதை தமிழர்கள் தவிர்த்தே வந்தார்கள். நீரைத் தேக்கிவைக்கும் இந்த மாபெரும் தொழில்நுட்பத்திற்கு இப்படியொரு ஆபத்து என்றபோது அதற்கு மாற்றாக ஒன்றை உருவாக்க வேண்டிய நிலை தமிழர்களுக்கு ஏற்பட்டது. அப்போதுதான் அணைக்குப் பதிலாக ஆற்றின் போக்கை தடுத்து அதை வேண்டிய இடத்தில் தேக்கி நீர்நிலைகளை உருவாக்க முனைந்தனர். அப்படி உருவாக்கப்பட்டதுதான், ஏரிகள், குளங்கள் இன்னும் பல.

சோழர்களுக்காவது காவிரி என்ற ஒரு ஜீவநதி இருந்தது. பாண்டியர்களுக்கு அதுவும் இல்லை. எல்லாமே மழைக்காலத்தில் மட்டும் நீர் நிறைந்து ஓடும் ஆறுகள் மட்டும்தான் அவர்களிடம் இருந்தது. அதை வைத்துதான் விவசாயம் செய்ய வேண்டும். குடிநீர் அளிக்க வேண்டும்.

மக்கள் அனைவருக்கும் உணவளிப்பது மன்னனின் தலையாய கடமை. அதனால் உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு அடைந்தாக வேண்டிய பொறுப்பு எல்லா மன்னர்களுக்குமே இருந்தது. இதில் தவறினால் புலவர்கள் கேவலமாக பாடியே கொன்று விடுவார்கள். பழிச்சொல்லுக்கு அஞ்சியவர்கள் அன்றைய மன்னர்கள்.

அதற்காகவே நீரை சேமிக்கும் உத்தியை மன்னர்கள் மாய்ந்து மாய்ந்து செய்தார்கள். இந்த மன்னர்களில் முதன்மையானவர் 'இருப்பைக்குடி கிழவன்' என்ற சிற்றரசன். இவரை நீரியியல் நிபுணர், நீரியியல் பொறியாளர், நீரியியல் வல்லுநர், நீரியியல் விஞ்ஞானி என்று எந்த பெயர் கொண்டு அழைத்தாலும் அது இவரது நீர் நிபுணத்துவத்துக்கு குறைவான சொல்லாகவே இருக்கும். அந்தளவு ஞானம் கொண்ட ஒரு மன்னன்.

இவர் பாண்டிய மன்னன் ஸ்ரீமாற ஸ்ரீவல்லபன் ஆட்சிக்கு கட்டுப்பட்டிருந்த 'இருஞ்சோணாடு' என்ற பகுதியை ஆட்சி செய்த சிற்றரசன். இன்றைய சாத்தூர், கோவில்பட்டி, விளாத்திகுளம், முதுகுளத்தூர் ஆகிய பகுதிகளை உள்ளடக்கிய நாடு அது.

வறண்ட நிலப்பரப்பை அதிகம் கொண்ட தனது நாட்டை உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு மிக்க நாடாக மாற்றவேண்டும் என்ற கனவில் தனது வாழ்நாளில் பெரும்பகுதியை நீர் பாசனத்திற்காகவே செலவழித்த மன்னன். தனது நாடு மட்டுமல்லாமல் பாண்டிய நாடு முழுவதும் ஏரிகளை உருவாக்கிய பெருமை இந்த மன்னனையே சேரும். வைகை நதிக்கரையில் பல கண்மாய்களை உருவாக்கி அவற்றுக்கு நீர் கொண்டு வந்து சேர்க்கும் கால்வாய்களை வடிவமைத்து தந்த தொழில்நுட்ப பொறியாளர் இந்தக் கிழவன் தான்.

இன்றைக்கு பெரிதாக பேசப்படும் 'வாட்டர் ஹார்வெஸ்டிங்' என்ற 'நீர் அறுவடை' அதாவது மழைநீர் சேமிப்பையை 1,200 வருடங்களுக்கு முன்பே செயல்படுத்திக் காட்டிய முன்னோடி. கி.பி.815 முதல் கி.பி.890 வரையிலான காலக்கட்டத்திலேயே இந்த தொழில்நுட்பத்தை முதன் முதலாக பயன்படுத்தியவர் இவர்தான். அதனால் இவரை 'மழைநீர் சேகரிப்பின் தந்தை' என்றும் சொல்வார்கள். மழைநீரை கொஞ்சம் கூட வீணாக்காமல் அதை அப்படியே ஓரிடத்தில் சேர்த்துவைத்து விவசாயத்துக்கு பயன்படுத்துவத்தில் கில்லாடி. மற்றவர்களுக்கு வழிகாட்டியாகவும் இருந்தார்.

இவர் செய்த இன்னொரு பிரமாண்டம், ஆற்றின் மட்டத்திலிருந்து உயரமான இடத்திற்கு நீரைக் கொண்டு சென்று அங்கும் ஏரிகளை உருவாக்கியதுதான். புவியீர்ப்பு விசைக்கு எதிராக எப்படி நீரை மேலேற்றினார் என்ற விவரம் கிடைக்கவில்லை. ஆனாலும் நீர் மேலாண்மையில் சாதனை மன்னர் இவர் என்பதில் சந்தேகமில்லை. இந்த செயல்முறையால் அதுவரை நீரைக் காணாமல் இருந்த வறட்சிப் பகுதிகள் எல்லாம் செழிக்கத் தொடங்கின.

கிழவனேரி, திருமால் ஏரி, மாறனேரி,  திருநாராயணன் ஏரி, பெருங்குளம் என்று இன்றும் பயன்பாட்டில் இருக்கும் இந்த ஏரிகள் எல்லாம் அவர் உருவாக்கியதுதான். தற்போது தென் மாவட்டங்களில் ஓரளவு விவசாயம் நடைபெறுகிறது என்றால் அதற்கு  இருப்பைக்குடி கிழவன் அன்று ஏற்படுத்தித் தந்த நீர்நிலைகளும் பெரும் காரணம்.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 -தொடரும்

தொடர்புடைய பதிவுகள்

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது - 1

நீர்வழிச் சாலை அமைத்திருந்தால் சென்னை இப்படி ஆகியிருக்காது - 2

நீர்வழிச் சாலை - நீர் மேலாண்மை - 3

நீர்வழிச் சாலை ஏன் வேண்டும் - 4

நீர்வழிச் சாலை ஏன் வேண்டும் - 5

நீர்வழிச் சாலை: குடி மராமத்து - 6
நீர்வழிச் சாலை: சங்கிலித் தொடர் ஏரிகள் - 7